நன்றி : ஜீவஊற்று பத்திரிக்கை. May 2011. Eva.D.Vimalan.
Thursday 1 December 2011
Friday 23 September 2011
பர்த்தலமேயு சீகன்பால்க் -மிஷனெரி வரலாறு Part 3
சமய கலாச்சாரத்தை குறித்த கூர் உணர்ச்சித் திறன்:
1. சீகன்பால்க்கிற்கிருந்த கூர் உணர்ச்சித் திறன் மக்களின் மொழியைக் கற்க வைத்தது.
சீகன்பால்க்கின் கைவசம் கிடைத்த ரோமன் கத்தோலிக்க மிஷனரியின் தமிழ் இலக்கண பழையதோர் புத்தகம்தமிழ் இலக்கணத்தின் விதிகளை அறிந்திட உதவியது. சாதாரண நடைமுறை மொழியைக் கற்றுகொள்வதோடு திருப்தியடையாமல் சாஸ்திரிய தமிழையும் செய்யுளையும் தூய தமிழையும் கற்றார். அவர்கற்ற தமிழ் மொழி நற்செய்தியை தீர்க்கமாக பிரசங்கிக்கவும் நன் முறையில் திருமறையை தமிழாக்கம்செய்யவும் உதவியது. அவர் மக்கள் பேசிய மொழியை பேசியபடியால் அவர் தெருக்களில் தோன்றினாலும்,வயல் வெளிகளில் இருந்தாலும் நூற்றுக்கணக்கானோர் அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டு அவருக்கு மரியாதைஅளித்து அன்பை பகிர்ந்து கொண்டனர். பலதரப்பட்ட தமிழ் இலக்கியங்களை அவர் சேகரித்து மக்களின்கலாச்சாரத்தையும் பழக்க வழக்கங்களையும் ஆராய்ந்தார்.
2. சீகன்பால்க்கிற்கு இருந்த கூர் உணர்ச்சி திறன் மக்களின் குறிப்பாக இந்து மக்களின் நம்பிக்கையும்சடங்காச்சாரங்களை
3. சீகன்பால்க்கிற்கிருந்த கூர் உணர்ச்சி திறன் பல ஸ்தல கலாச்சார வழக்கங்களை எடுத்துகிறிஸ்தவத்திற்கேற்ப மாற்றங்களை செய்ய உதவியது.
சீகன்பால்க் நல்ல வரம் பெற்ற இசை ஞானியாக இருந்தபடியால் துவக்கத்திலிருந்தே இந்திய திருச்சபையைநன்றாக பாடல் பாடும் திருச்சபையாக மாற்றியிருந்தார். இந்தியாவுக்கே உரித்தான கதாகலாச்சேபம்முறையைக் கூட நற்செய்தி அருட்பணியில் புகுத்தியிருந்தார். சில நல்ல வழக்கங்களை எடுத்துகிறிஸ்தவத்திற்கு தேவையான மாற்றங்களைச் செய்து பயன்படுத்தினார். திருமணத்தில் மணப்பெண்கள்இந்திய முறைப்படியே தங்களை உடுத்தி அலங்கரித்துக்கொண்டு தெருவில் ஊர்வலம் வந்தனர்.கிறிஸ்தவரல்லாதோர் திருமணத்தை வெகு விமரிசையாக கொண்டாட மிகுந்த கடன்படுவதை பார்த்தசீகன்பால்க் கிறிஸ்தவ திருமணங்கள் வீண் செலவுகளைத் தவிர்த்து ஆடம்பரமின்றி நடந்திடஅறிவுறுத்தினார்.
அடக்க ஆராதனையும் அவ்வண்ணமே மிகுந்த மரியாதையுடன் செய்யப்பட்டது। துக்கப்படும் கிறிஸ்தவகுடும்பத்துடன் திருச்சபையார் இறுதி ஊர்வலத்தில் கலந்துக்கொண்டனர். அனைவரும் அவ்வில்லத்திற்கு வந்துசற்று அமர்ந்தபின்பு பாடல்கள் பாடி ஜெபித்தனர். தேவனுடைய வார்த்தையைக் கொண்டு துக்கத்திலுள்ள மக்களைஆறுதல்படுத்தினர். ஞானஸ்நானம் கொடுக்கப்பட்ட நேரத்தில் பல மாதங்கள் கிறிஸ்தவ போதனைப் பெற்றபுறமதஸ்தர் கிறிஸ்துவின் பேரில் தங்களுக்கிருந்த விசுவாசத்தை வெளிப்படையாக அறிவித்து இந்து மதத்தைவெறுத்து ஒதுக்கினர்.
ஜாதி அமைப்பை பொறுத்த மட்டில் தேவனுடைய வார்த்தை மக்கள் மனதில் கிரியைச் செய்வதையே சீகன்பால்க்நம்பினார். பொறுமையான போதனையினாலும் பயிற்சியினாலும் தேவனுக்குச் சித்தமான வேளையில் இந்தஏற்றத்தாழ்வு திருச்சபையிலிருந்து மறைந்துவிடும் என நம்பினார் இவ்விதமாக இந்திய மயமாக்கப்பட்டதிருச்சபை இந்தியாவில் உருவாக சீகன்பால்க் பல முயற்சிகள் எடுத்தார்.
இளமை மரணம்:மிஷன் செயலர் வென்ட்(Went) சீகன்பால்க்கை பல இன்னல்களுக்குள்ளாக்கினார். அவருக்கு சீகன்பால்க்கின்மேல்நம்பிக்கையி
1719, பிப்ரவர் 23 ம் நாள் தமிழ் திருச்சபையோரைத் தன்படுக்கையைச் சுற்றிலும் கடைசியாக கூட்டி கர்த்தருக்கு முன்பாக உண்மையாய் நடந்திட அறிவுரை கூறினார். திடீரென தனது கண்களுக்கு முன்பாக தனது கைகளை வைத்து "என் கண்களுக்கு முன்பாக இது மிகவும் பிரகாசமாய்த் தெரிகிறது, இது சூரியன் என் முகத்தில் பிரகாசிப்பதைப் போலிருக்கிறது" என்று கூறினார். அதன்பின் அவரது இறுதி விருப்பமாக "இயேசு கிறிஸ்து என் அரண்" என்ற பாடலின் மெட்டு பியானோவில் வாசிக்கப்பட்டபோது அவர் நித்திய ஓய்வுக்குள் பிரவேசித்தார். இப்படியாக ஜெர்மனியிலிருந்த தன் நண்பனுக்கு முன்னர் எழுதியிருந்தது போல தனது சாட்சியை இரத்தத்தினால் முத்திரையிட்டார்." இளவயதாகிய 36 லேயே தனது உயிரை விட்டார்.
சீகன்பால்க்கின் வாழ்க்கை மற்றும் மிஷனரிப் பணியிலுருந்து அறிந்து கொள்ளும் பாடங்கள்:1. மிஷனரிப் பணியில் சீகன்பால்க்கிற்கு முழு அர்ப்பணமும் அசைக்க முடியாத தீர்மானமும் இருந்தது. அவரது ஆரோக்கியமற்ற உடல் நிலையிலும் கொடும் வெப்ப சீதோஷ்ண நிலையிலும் தமது திறமைக்கு மிஞ்சி அவர் உழைத்தார். அவருக்கு வாழ்க்கை மற்றும் பணிக்கான குறிக்கோள்களும் நோக்கமும் இருந்தன. இந்த குறிக்கோளை அடைய எந்த வித தியாகமும் செய்ய தயாராயிருந்தார்.
2. தேவனில் அவருக்கு முழு நம்பிக்கையிருந்தது. சிறையில் கூட பவுல் அப்போஸ்தலனைப் போன்று பாடல் பாடி ஜெபித்து, காவலர்களுக்கு மிகுந்த ஆத்மீக தாகத்தையும் நல்லெண்ணத்தையும் ஏற்படுத்தினார்.
3. தேவனுடைய வார்த்தையில் அவருக்கு பேரவா இருந்தது. அவரது அன்றாட அலுவலிலே வேத வாசிப்பும்,தியானமும், முக்கிய இடத்தை வகித்தது. தேவனுடைய வார்த்தையைப் படித்ததோடு மற்றவர்களுக்கும் அதனைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.
4. கிறிஸ்துவைப் போன்று அவர் வாழ்ந்த தூய வாழ்க்கை இந்தியர்களை அதிகமாக கவர்ந்தது. இவர் வியாபாரம் செய்து மக்களை ஏமாற்றி வாழ்ந்த மற்ற ஐரோப்பியர்களைப் போல நெறித் தவறி வாழாமல் அனுதினமும் பரிசுத்தமாய் வாழ்ந்தார் என்பதை மக்கள் விரைவில் கண்டுகொண்டனர். ஒழுக்கம் தவறி வாழ்ந்த ஐரோப்பியரின் மத்தியில் சீகன்பால்க் விந்தைதரும் அளவில் தூய நெறிகளோடு சாட்சியாக திகழ்ந்தார்.
5. சீகன்பால்க் மிகவும் கட்டுப்பாடான வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். அதிகாலை தொடங்கி இரவு வரை அனுதின நிகழ்ச்சி நிரல்களை வகுத்து செயல்பட்டார். ஒரு மணித்துளி கூட வீணாக செலவழித்தது கிடையாது. இப்படிப்பட்ட கட்டுப்பாடான வாழ்க்கை வாழ்ந்தபடியால்தான் குறுகிய காலம் வாழ்ந்த போதிலும் பெரிய காரியங்களை ஆண்டவருக்காக சாதித்தார். "எவ்வளவு காலம் வாழ்கிறோம் என்பது முக்கியமல்ல; எப்படி வாழ்கிறோம் என்பதே முக்கியம்" என்ற உண்மையை அனுபவமாக்கினார்.
6. அவர் ஓர் எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். உணவு பழக்கத்திலும் ஏனைய வாழ்க்கை முறையிலும் எளிமையை கடைப்பிடித்தார்.
7. விக்கிரக வணக்கத்தை அதிகமாக வெறுத்தார். இந்தியர்கள் குறிப்பாக தமிழர்கள் விக்கிரக வணக்கத்தை விட்டுவிட்டு உண்மையான ஜீவனுள்ள தேவனை வணங்க வேண்டுமென ஜெபித்தார். அதனை போதித்தார்.
8. தனக்கு விரோதமாக மிஷனரிப் பணித்தளத்திலும் வீட்டிலும் புறமதத்தினர்களாலும் பெயர் கிறிஸ்தவர்களாலும் மிஷனரி நிர்வாகத்தாலும் வந்த பாடுகளை, நிந்தைகளை, உபத்திரவங்களை உறுதியோடும், அச்சமின்றியும், தியாக உள்ளத்தோடும், தீர்க்கமான மனதுடனும் சந்தித்தார்; அதனை சகித்தார்.
9. பலவித தேவைகளோடு இருந்த ஏழைத் தமிழ் மக்களின் மேல் அவருக்கு ஆழ்ந்த மனதுக்கமிருந்தது. எனவே நற்செய்தியை அறிவிப்பதோடு நின்றுவிடாமல், சமூகசேவைச் செய்வதிலும் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். இவ்வாறு நற்செய்தி அறிவிப்புக்கும், சமூக சேவைக்கும் சம இடத்தை அளித்தார்.
10. மக்களின் கலாச்சாரத்தையும் சமயத்தையும் கூர் உணர்ச்சித்திறனால் முழுமையாகத் தெரிந்து கொண்டு,கிறிஸ்தவத்திற்கு ஒத்தவைகளை ஏற்றுக்கொள்கின்ற இன்றைய மிஷனரிகளின் முயற்சிக்கு அவர் ஒரு முன் மாதிரியாகத் திகழ்ந்தார். நற்செய்தியை அறிவிக்கும் முறைமைகளை இந்திய மையமாக்குவதிலும் சூழ்நிலைகளுக்கேற்ப மாற்றியமைப்பதிலும் முன்னோடியாயிருந்தார். இந்திய ஆன்மீக கலாச்சாரத்தில் சுவிசேஷத்தை மிகவும் பயன் தரும் வகையில் பரப்ப கையாண்ட செயல் முறைகள் இன்று நாம் பின்பற்ற தகுந்த மாதிரிகளாய் அமைந்துள்ளன. தமிழ்மொழியைக் கற்பதிலும் தமிழ் இலக்கியங்களை பயிலுவதிலும் அவர் காட்டிய ஆர்வமும் அவரது கலாச்சார கூர் உணர்ச்சித்திறனுக்கு எடுத்துக்காட்டு.
11. இந்தியாவில் சுவிசேஷம் அறிவிக்கப்பட வேண்டுமானால் அது வெற்றிடத்தில் பிரசங்கிக்கப்பட முடியாது என்பதை உணர்ந்தார். எனவே யார் மத்தியில் பிரசங்கிக்கும்படி மிஷனரி அனுப்பப்பட்டிருக்கிறாரோ அவர்களின் சிந்தனை, எண்ணம், மற்றும் உலகியல் கண்ணோட்டம் போன்றவற்றை நன்கு அறிந்து அதற்கேற்றார்போல் நற்செய்தியை அறிவிக்க வேண்டும் என்ற உண்மையை சீகன்பால்க் நமக்கு உணர்த்தியுள்ளார்.
முடிவுரை:பதிமூன்று ஆண்டுகள் இந்தியாவில் பெருஞ்சேவைச் செய்த பின்பு 1719ம் ஆண்டில் தனது 36 ம் வயதில் சீகன்பால்க் மறுமைக்குள் சென்றார். மிகுந்த நெருக்கங்கள், கஷ்டங்கள் மத்தியிலும் மிக குறுகிய காலகட்டத்தில் அவர் கிறிஸ்துவுக்கு இந்திய மண்ணில் சாதித்த சாதனைகளை நாம் படிக்கும் போது அவைகள் நம்மை ஆச்சரியப்பட வைக்கின்றன. இந்த பூவுலகில் குறிப்பாக இந்தியாவில் கர்த்தரின் இராஜ்ஜியம் பரம்பிட நம்மை மிஷனரிப் பணிக்கு அர்ப்பணித்து ஆழமாக ஈடுபட இந்த ஆழ்ந்த ஆய்வு நம்மை அழைக்கிறது. இப்படிப்பட்ட அர்ப்பணிப்போடு உழைத்திடும் மக்கள் அநேகர் இன்று இந்திய மிஷனரி பணிக்கு தேவை.
பர்த்தலமேயு சீகன்பால்க் -மிஷனெரி வரலாறு Part 2
திருமறைத் தமிழாக்கம்:திருமறைத் தமிழாக்கம் சீகன்பால்க் தமிழ் திருச்சபைக்கு ஆற்றிய முக்கிய தொண்டாக கருதப்படுகின்றது. மிகக்குறுகிய காலத்தில் கற்பதற்கு கடினமான தமிழ் மொழியை பிழையறக் கற்று பண்டிதரானார். விரைவில் திருமறையைக் தமிழில் மொழியாக்கம் பணியைத் துவங்கினார். ரோமன் கத்தோலிக்கர்களால் உருவாக்கிய தமிழ் பதங்களைக் கொண்ட அகராதியை அவர் பயன்படுத்தினார். புதிய ஏற்பாட்டு தமிழாக்கம் நிறைவுப்பெற்று 1713 ல் அச்சடிக்கப்பட்டது. பழைய ஏற்பாடும் ரூத் புத்தகம் வரை அவர் மொழிப் பெயர்த்திருந்தார். பின்னர் வந்த மிஷனரிகள் மீதமுள்ள நூற்களை முடித்து முழு திருமறையையும் தமிழில் தந்தனர். இந்த மொழியாக்கம் பெப்பிரிஸியஸ் என்பவரால் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டது. இவ்விதமாக இந்திய மொழிகளில் தமிழ்மொழி தான் முதன் முறையில் திருமறையை பெறும் வாய்ப்பை பெற்றது.
தமிழ் இலக்கண நூல் பதிக்கப்பட்டது:சீகன்பால்க் மொழியாற்றல் பெற்றவராயிருந்தார். அவர் இந்தியா வந்த ஒரு வருடத்திலேயே தளர்படமாய் தமிழைப் பேசியதைக் கண்ட தமிழர் மெய்சிலிர்த்தனர். நல்ல தமிழ் ஆசிரியர்களின் நூற்களை அனுதினமும் படித்தார். நல்ல ஆழ்ந்த வாக்கிய அமைப்புகளை மறுபடியும் படித்து மனதில் பதித்துக்கொண்டார். ஒரே வார்த்தையையோ ஒரே உச்சரிப்பையோ பலமுறைச் சொல்ல அவர் அலுத்ததே இல்லை. இந்த அயராது உழைப்பின் உயர்வாக தமிழில் இலக்கண நூலை அவர் தயாரிக்க முடிந்தது. அவர் ஹாலே பட்டணத்தில் 1715 ல் ஆண்டு இந்த இலக்கண நூல் அச்சகப் பணியை நேரடியாக கண்காணித்தார். இப்படி தமிழ் மொழிக்கு பெருந்தொண்டாற்றி வருங்கால மிஷனரிகள் தமிழ் மொழியை எளிதில் கற்க பெரிதும் உதவி புரிந்தார்.
திருமறைக் கல்லூரி நிறுவப்பட்டது:சீகன்பால்க் தொலைத் தூரப் பார்வையுடன் எதிர்காலத்தை நினைவிற் கொண்டு வருங்கால திருச்சபைத் தலைமைத் துவத்திற்காக இந்திய கிறிஸ்தவர்கள் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட வேண்டுமென உணர்ந்தார். இந்த தரிசனத்துடன் எட்டுப்பேரைக் கொண்டு 1716 ல் தரங்கம்பாடியில் தான் முதன் முதலில் இந்தியாவில் சீர்திருத்த திருச்சபை இறையியலை இந்தியாவில் புகட்டியது. அநேகர் கிராம நற்செய்தி மற்றும் போதக அருட்பணிக்காக இங்கு பயிற்றுவிக்கப்பட்டனர். இப்பயிற்சிக்காக தமிழ் திருச்சபையை சேர்ந்த மக்களை மிகக் கவனத்துடனும் பொறுப்புடனும் தெரிந்தெடுக்கப்பட்டது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.பின்னர் வந்த மிஷனரிகளும் சீகன்பால்க்கினால் ஏற்படுத்தப்பட்ட பயிற்சி முறைகளைக் கையாண்டனர். இதன் விளைவாக 1733 ம் ஆண்டிலேயே இந்து மதத்திலிருந்து கிறிஸ்தவரான ஆரோன் என்பவர் தமிழ் லுத்தரன் திருச்சபையின் முதல் போதகராய் போதகாபிஷேகம் செய்யப்பட்டார். இந்திய கிறிஸ்தவர்களை அருட்பணிக்காக பயிற்றுவிக்க ஒரு மிஷனரிக்கு தனிப் பொறுப்பு கொடுக்கப்பட்டு ஒதுக்கப்பட வேண்டுமென்று சீகன்பால்க் மிஷன் தலைமைக்கு பரிந்துரையும் செய்தார்.
இளைஞர்களுக்கு பயிற்சிப் பள்ளி துவங்கப்பட்டது:தொலதூர நோக்கோடு வாலிபர்களை ஆசிரியப் பணிக்கும் போதகப் பணிக்கும் சீகன்பால்க் பயிற்றுவித்தார். இந்த நோக்கத்திற்காக கிறிஸ்தவ வாலிபர்கள் தங்கள் இல்லங்களிலிருந்து பிரித்தெடுக்கப்பட்டு காப்பகங்களில் தங்க வைத்து கல்வியும் பயிற்சியும் அளிக்கப்பட்டனர். இந்த வாலிபர்களுக்கு உணவு, உறைவிடம், உடுக்க துணிகள் கொடுத்து பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. திருச்சபைகளிலும் பாடக சாலைகளிலும் இவர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு தரப்பட்டது. ஏனையோருக்கு குடியமைப்பு நிர்வாகத்தில் உயர்பதவி தரப்பட்டு பொருளாதார தாழ்வு நிலையிலிருந்த கிறிஸ்தவ குடும்பங்கள் பராமரிக்கப்பட்டன.இலக்கியப் பணி வளர்ச்சி அடைதல்:1713 ம் ஆண்டு ஹாலே பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து மூன்று எழுத்து வடிவமைப்பும் அச்சு இயந்திரமும்மிஷனரிப்பணிக்
கடலூர், சென்னை மற்றும் இலங்கைக்கு அருட்பணி விரிவு செய்தல்:சீகன்பால்க் டென்மார்க் குடியமைப்போடு தன் அருட்பணியை முடித்துவிடாது தன் பரந்த நோக்கோடும் ஆழ்ந்தபாரத்தோடும் நற்செய்தி இதுவரை எட்டாத மற்ற இடங்களுக்கும் தனது பணியை விரிவு செய்து கொண்டார்.சென்னை மாநகருக்கும் அண்டை நகரமாகிய கடலூருக்கும் அடிக்கடி பயணம் மேற்கொண்டுகிறிஸ்தவல்லாதவருக்கு நற்செய்தியை பிரசங்கித்தும் ரோமன் கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்களுக்கு தேவையானஆன்மீக போதனைகள் தந்தும் வந்தார். இலங்கையில் அருட்பணிக்கான வாய்ப்புகளை கண்டறியுமாறு அங்கும்அவர் விஜயம் செய்தார். அங்கு வாழ்ந்த ஜெர்மானியர்களுக்கு போதக விசாரணைத் தர திட்டம் வகுத்தார். ஆனால்இந்த திட்டங்கள் பின் வந்த மிஷனரிகளால் தான் நிறைவேற்ற முடிந்தது. இவ்விதமாக தமிழகத்தின் பலபகுதிகளிலும் இலங்கையிலும் ஆரம்பித்து வைத்த அருட்பணி பின்னர் ஏனைய மிஷனரிகளால் விரிவானமுறையில் செயல்படுத்தபட அனுகூலமாயிருந்தது.
சீகன்பால்க் சிறையிலிடப்படுதல்:டென்மார்க் குடியமைப்பின் ஆளுநராகிய ஹாஸியஸ் மிஷனரிகளை ஒடுக்கும் எண்ணத்துடன் கோட்டையில்தன்னை வந்து சந்திக்குமாறு 1701 ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் சீகன்பால்க்கை அழைத்தார். அவரை அழைத்து வரஇராணுவம் மிஷனரி இல்லத்தை நோக்கி விரைந்தது. முழங்காலினின்று சீகன்பால்க் ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தபடியால் பல மணி நேரம் இராணுவத்தினர் காத்திருக்க வேண்டியதாயிற்று. பொறுமையிழந்த இராணுவ தளபதிஅவரை சபித்து ஜெபத்தை நிறுத்த வைத்து தன்னோடு அழைத்துச் சென்றான்.
ஆளுநர் ஹாஸியிஸ் குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்பவராகவும் நீதிபதியாகவும் செயல்பட்டார். சீகன்பால்க்கிற்குவிரோதமாக எந்த சாட்சியும் நிறுத்தப்படவோ விசாரிக்கப்படவோ இல்லை. அவரை கேட்டபோது இயேசுகிறிஸ்துவைப் போன்று அமைதியாய் இருந்தார். இறுதியாக அவரைக் கைது செய்து சிறையிலடைக்க ஹாஸியஸ்உத்தரவிட்டார்.
மிகவும் கொடூரமாக வெப்பமிகுந்த அறையில் சீகன்பால்க் சிறைவைக்கப்பட்டார். அவரது சிறைக் கோட்டைசமையலறைக்கு அடுத்து அமைக்கப்பட்டு சமையலறை வெப்பமும் சூரிய வெப்பமும் அவரை வெகுவாய்வாட்டியது. அவரது சக மிஷனரியாகிய புளூட்சோ அவரை சந்திக்க அனுமதிக்கப்படவில்லை. எழுத பேனாவும்காகிதமும் கூட அவருக்கு மறுக்கப்பட்டதால் அவர் தனது திருமறை தமிழாக்கத்தை தொடரமுடியாமற் போயிற்று.
அமைதியினால் அவரது மிஷனரிப் பணி பாரமும் வாஞ்சையும் அவிக்கப்படவும், தனிமையின் கொடுமையும்கொடும் வெப்பமும் அவர் உடலிலிருந்த நோய் எதிர்ப்பு தன்மையையும் பெலனையும் முற்றிலும் அழித்துபோடவும் எதிரிகள் சதி செய்தனர். இருப்பினும் புளுட்சோவைப் போல் சீகன்பால்க்கும் துவண்டு போகாதுமனதைரியத்துடன் பாடலாலும் ஜெபத்தாலும் சிறையைத் தூய்மைப்படுத்தினார்.இதன் காரணமாக மக்கள் திரள் ஹாஸியஸ்ஸிற்கு எதிராக எழும்பியதால் சிறைதண்டனையை நீண்டநாள் அவர்நீடிக்க முடியவில்லை. சீகன்பால்க்கின் மேல் பொதுமக்கள் வைத்திருந்த பாசம், மதிப்பு, மரியாதைக்குஅளவில்லை. 1709 ம் ஆண்டு மார்ச் 26 ம் நாள் நான்கு மாத சிறைவாசத்தின் பிறகு சீகன்பால்க் விடுதலைச்செய்யப்பட்டார். சிறையிலிருந்து வெளிவந்தவுடன் பல மாறுதல்கள் ஏற்பட்டன. சிறையில் அவர் அனுபவித்தபாடுகள் தேவன் அவருக்கு நன்மை பயக்கும்படி செய்தார். அவர் பொதுமக்களின் மிகுந்தமரியாதைக்குரியவரானா
திருமணமும் குடும்ப வாழ்வும்:பத்து வருடங்கள் இந்தியவில் அருட்பணி செய்தபின் சீகன்பால்க் விடுமுறைக்கு ஐரோப்பா சென்றார். அங்குடென்மார்க் மன்னரை சந்தித்து தனது வருங்கால மிஷனரி பணித்திட்டங்களை விவரித்து தேவையான ஆதரவைக்கோரினார். அவரும் ஐரோப்பாவில் இந்திய அருட்பணிக்காக ஒரு பெரும் பணத்தொகையைத் திரட்டினார்.ஹாலே பல்கலைக்கழகத்திற்கு அவர் விஜயம் செய்தபோது மரியா டாரத்தி என்ற இளம் பெண்ணை சந்தித்தார்.மரியாவின் கலகலவென்ற சிரித்த முக அழகும் நற்குணமும் அவரை வெகுவாய்க் கவர்ந்தன. மரியாவும்சீகல்பால்க்கை விரும்பி தனது விருப்பத்தை தெரிவிக்க விரைவில் திருமணம் 1715 ம் ஆண்டு டிசம்பரில்நடைபெற்றது. திருமணம் ஆனதும் இருவரும் ஹாலந்து மற்றும் இங்கிலாந்து வழியாக இந்தியாவுக்கு பயணம்மேற்கொண்டு 1716 ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் சென்னை வந்து சேர்ந்தனர். அவ்விருவருக்கும் இந்திய மக்களின்அன்பான வரவேற்பு காத்திருந்தது. தமிழ் மகளீர் தங்கள் பிரச்சனைகளை மிஷனரியின் மனைவியிடம் தயக்கமின்றிபகிர்ந்து ஆலோசனைப் பெற்றனர். இவ்விதம் இருவரும் ஒரு அணியாக மற்ற மிஷனரிகள் குடும்பங்களோடு சிறப்புமிக்க அருட்பணியாற்றி வந்தனர்.
மிஷன் நிர்வாக குழுவின் தவறான திட்டம்:கிறிஸ்டியன் வென்ட் (Christian Went) என்ற செயலரின் தலைமையில் இயங்கிய மிஷன் நிர்வாகக் குழு மிஷனரிகளின்நடைமுறக்கு கட்டுப்பாடுகளைக் கொண்டு வந்தது.
அவையாவன:அப்போஸ்தலர்களின் காலத்தைப் போன்று மிஷனரிகள் எந்த பொருள் உதவியுமின்றி நாடெங்கிலும்சுற்றித்திரிந்து பிரசங்கித்து அருட்பணியாற்ற வேண்டும். மிஷனரிகள் குடும்பமாக ஓர் இடத்தில் தங்கிஅருட்பணியாற்ற கூடாது.
புதிதாக கிறிஸ்தவரானோர் தங்களை திருச்சபையாக அமைத்துக்கொண்டு தங்கள் சொந்த செலவில் ஆலயம்மற்றும் பாடசாலைகள் கட்ட வேண்டும்.
சுற்றித்திரிந்து பிரசங்கிக்க வேண்டிய மிஷனரிகள் ஆலயம் கட்டுதல், பள்ளிகள் நிறுவித்தல் போன்றகாரியங்களில் ஈடுபடக்கூடாது.
இப்படி தவறாக எடுத்த முடிவுகள் மிஷனரிகளுக்கும் மிஷன் செயலருக்கும் இடையில் பெரும் நெருக்கடியைஉருவாக்கிற்று. தரங்கம்பாடியில் நல்ல வீடுகளில் மிஷனரிகள் குடும்பமாக வாழ்வது, துறவியாய் வாழ்ந்தசெயலருக்கு அறுவறுப்பாய்த் தோன்றிற்று, விலைவாசி உயர்வினால் மிஷனரிகள் தங்களுக்கு கிடைத்த பணஉதவி குடும்ப செலவுகளை கொண்டு சந்திக்க முடியாது போனது இவருக்கு கோபத்தை மூட்டினது.
பல மிஷனரிப் பணித்திட்டங்களிலும் அதன் செயல் முறையிலும் சீகன்பால்க் ஓர் முன்னோடி மிஷனரியாகத்திகழ்ந்தார். அஞ்சாநெஞ்சத்துடன் தனக்கு முன் அறிவிக்காமல் மாற்றிய மிஷன் நிர்வாகக் குழுவின்கொள்கைகளைக் குறித்து சட்டை செய்யாமல் மிஷனரி ஊழியத்தின் பரிமாணத்தை விரிவாக்கினார். இப்படியாக பலமிஷனரி பிரச்சனைகளில் தனது அணுகுமுறை சரியே என்று நிரூபித்தார்.
எதிர்ப்பு மற்றும் துன்புறுத்தலின் மத்தியில் மிஷனரிப் பணி:பல முன்னோடி மிஷனரிகளைப் போல சீகன்பால்க்கும் புளூட்சோவும் முடிவில்லாக் கஷ்டங்களை அனுபவித்தனர்.தரங்கம்பாதியிலிரு
"எங்கள் பண இழப்பிற்கு பிறகு ஆளுநரும் அவரது இரகசிய மன்றமும் எங்களுக்கு எதிராகவும் எங்கள்திருச்சபைக்கு விரோதமாகவும் கொடுங்கோலராய் செயல்பட்டு நாங்கள் கட்டியெழுப்பிய அனைத்து பணிகளையும்திருச்சபையையும் அழித்து விடுவதாக பயமுறுத்துகின்றனர். இப்படிப்பட்ட நெருக்கடியான நிலைமையில் எங்கள்ஜீவனைக் குறித்த நிச்சயமற்று மிகுந்த மனபாரத்துடன் காணப்பதுகிறோம். இருப்பினும் தேவன் எங்களைக்கைவிடாது பரிசுத்த ஆவியானவரைக் கொண்டு எங்களைத் தேற்றி உற்சாகப்படுத்தி சத்தியத்தை எந்தவிதகலக்கமுமின்றி சந்தோஷமாய் அறிவிக்கவும் எங்கள் இரத்தத்தைச் சிந்தி அதனை உறுதிப்படுத்தவும் தயங்காமல்செயல்பத உதவுகிறார்."
மிஷனரிப் பணித் திட்டங்கள்:
பேராயர் ஸ்டீபன் நீல் கிறிஸ்தவ மிஷன் வரலாறு என்ற தனது ஆங்கில நூலில் கீழ்காணும் ஐந்து கொள்கைகள்சீகன்பால்க்கின் மிஷனரி அருட்பணியில் காணமுடிகிறது என்று கூறுகிறார்.
1. திருச்சபையும் பள்ளிக்கூடமும் இணைந்து செயல்பட வேண்டும்.
இயேசு கிறிஸ்துவில் விசுவாசம் வைக்கும் அனைவரும் தேவனுடைய வார்த்தையை (திருமறை)வாசிக்கும் ஆற்றல் பெற்றிருக்க வேண்டும். இதற்கென அனைத்து கிறிஸ்தவரும் (திருச்சபை) ஆரம்பகல்வியாவது பயில வேண்டும். இந்நோக்கோடு பள்ளிக்கூடமும் அநாதைகள் காப்பகமும் சீகன்பால்க்கால்ஆரம்பிக்கப்
2. கிறிஸ்தவர்கள் அனைவரும் திருமறையை வாசிக்க வேண்டுமென்றால் அது அவர்கள் தாய்மொழியில்கொடுக்கப்பட வேண்டும்.
தொலைத்தூர பார்வையுடன் புதிய ஏற்பாட்டை தமிழாக்கம் செய்து, 1718 ம் ஆண்டு அச்சிட்டு வெளியிட்டார்.பழைய ஏற்பாட்டிலும் பகுதிவரை மொழியாக்கம் செய்தார். மிஷனரி அருட்பணிக்கு திருமறை மொழியாக்கப்பணி அடிப்படையானதென்ற உண்மைய பிற்காலத்தில் வில்லியம் கேரியும், ஹென்றி மார்டினும் உணர்ந்துசெயல்பட சீர்திருத்த திருச்சபையின் முதல் மிஷனரியான சீகன்பால்க் அஸ்திபாரம் போட்டார் என்றால்மிகையாகாது.
3. மக்களின் மனநிலை குறித்து முழுமையான தகவல்களின் அடிப்படையில் தான் நற்செய்தி அறிவிக்கப்படவேண்டும்.
இந்த கொள்கை மக்களின் நம்பிக்கைகளையும் பழக்க வழக்கங்களையும் நன்கு ஆராய்ந்து படிக்கஅடிகோலிட்டது. இந்த சமயத்தை அவர் ஆழ்ந்து படித்ததின் விளைவாக மலபார் தேவர்களின் வம்சவரலாறு(1867) என்ற நூலை எழுதினார். இந்துக்களின் சமயச் சடங்குகளைக் குறித்து இந்து பூசாரிகளோடுஉரையாடி இந்து மதத்தைக் குறித்த செய்திகளை நுட்பமாக அறிந்து கொண்டார். அவரது மிஷனரிக்கொள்கைகளை அன்றைய முஷன் நிர்வாகக் குழு ஏற்று மெச்சாவிடினும் இன்று இதே மிஷனரிக்கொள்கைகள் அனைவராலும் ஏற்று போற்றுதற்குரியதாய் அமைந்துள்ளது.
4. தனி மனிதன் மனமாற்றமடைந்து இரட்சிக்கப்பட வேண்டும் என்பது அவரது குறிக்கோளாக அமைந்தது:
கும்பலாக அல்லது குழுவாக கிறிஸ்துவை ஏற்றுக்கொண்ட நிகழ்ச்சி சீகன்பால்க் காலத்தில் இல்லை.எனினும் சீகன்பால்க் செய்த பணியினால் பயன்பெற்றோர் வேறு எண்ணங்களோடு கிறிஸ்தவத்தைஏற்றுக்கொள்ள முன் வந்தது பிரச்சனையாயிருந்தது. அவர் செய்த சமுதாயப் பணியின் காரணமாக மக்கள்பெயரளவில் கிறிஸ்தவர்களாக மாறாதபடிக்கு கவனித்துக்கொண்டார். கிறிஸ்தவர்களாய் மாறவிரும்புவோருக்கு நியமனங்கள் வைத்தார். எனவே உண்மை மனமாற்றம் கொண்டோரேகிறிஸ்தவராயினர்.
5. இந்திய அருட்பணியாளரைக் கொண்ட இந்திய திருச்சபை கூடிய விரைவில் உருவாக வேண்டும்:
இந்த கொள்கையைப் பின்பற்றி திருச்சபை இந்தியமயமாக்கப்பட முன்னோடியாக இருந்தார். இந்தகண்ணோட்டத்துடன் ஸ்தல மக்களை போதக அருட்பணிக்கும் ஆசிரியர் பணிக்கும் பயிற்றுவிக்க பயிற்சிநிறுவனங்களை நிறுவினார். மிஷன் ஆரம்பித்து மூன்றே ஆண்டுகளில் ஸ்தல பணியாளர்களை போதகராய்அபிஷேகம் பண்ண அதிகாரம் தர வேண்டும் என்று மிஷன் நிர்வாக குழுவிற்கு பரிந்துரைச் செய்தார். இந்தநுண்ணறிவை பின்னர் வந்த மிஷனரிகள் பின்பற்றி இந்திய மயமாக்கப்பட்ட திருச்சபையை நிலைநாட்டினர்.
பர்த்தலமேயு சீகன்பால்க் -மிஷனெரி வரலாறு Part 1
இந்திய புரோட்டஸ்டான்ட் திருச்சபையின் முதல் மிஷனரி
இந்தியாவிற்கு வந்த சீர்திருத்த திருச்சபையின் (புரோட்டஸ்டான்ட்) முதல் மிஷனரிபர்த்தலோமேயு சீகன்பால்க்கின் வாழ்க்கையும் அவரது அருட்பணியும் பல இந்தியகிறிஸ்தவர்களின் வாழ்வில் பெரும் தாகத்தை ஏற்படுத்தி மிஷனரிப் பணியில் ஆழ்ந்தஅர்ப்பணத்தையும் விரிவான ஈடுபாட்டையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. மிஷனரி அருட்பணியில்அவருக்கிருந்த ஆழ்ந்த அறிவு, இந்திய பக்தியின் சக்தியைக் குறித்து அவருக்கிருந்தநுண்ணறிவு, இந்திய கலாச்சாரத்தைப் பற்றி நுட்பமாக அறிந்து, கனிவாய் செயல்பட்ட விதம்,மிஷனரி அருட்பணி வெற்றி பெற அவர் கையாண்ட செயல்முறைகள், எல்லாவற்றிற்கும்மேலாக இந்தியா டென்மார்க் குடியமைப்பு ஆளுநராலும் கோப்பின்ஹாகனிலிருந்து மிஷனரிசெயலரால் வந்த எதிர்ப்புகளையும், துன்பங்களையும் அவர் அஞ்சா நெஞ்சுடன் மனந்தளராமல்சந்தித்த விதம் போன்றவை அவரது அரும்பெரும் குணாதிசயங்களில் சில. மேற்கூறிய அவரதுவாழ்க்கையின் மற்றும் அவராற்றிய மிஷனரிப் பணியின் சிறப்பு அம்சங்களை ஆராய்ந்து நமதுமிஷனரி பணிக்கேற்ப மிக முக்கிய பாடங்ளை அறியலாம்.
பிறப்பும் இளமைப் பருவமும்:
சீகன்பால்க் ஜெர்மனியிலுள்ள பால்நிட்ஸில் 1682- ஆண்து ஜூன் 10-ம் தேதி பிறந்தார். அவரது தந்தை ஒரு பணக்கார தானிய வியாபாரி. அவருக்கு அநேக வீடுகளும், வேலைக்காரர்களும், வயல்வெளிகளும் இருந்தன. இருப்பினும் சீகன்பால்க்கின் பெற்றோருக்கு உடல்நலம் சரி இல்லாமலிருந்தது. அவர்களது பராமரிப்பில் வளர்ந்த குழந்தைகள் அனைவரும் பெலவீனமாகவும் நோய்வாய்ப்பட வாய்ப்புகளுடனும் காணப்பட்டனர். சீகன்பால்க் இதற்கு விதி விலக்கல்ல. (இந்த பெலவீனமான ஊனை தாங்கியவர் கடினமான இந்திய மண்ணில் உழைத்தார் என்பது நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்துகிறதல்லவா?). சீகன்பால்க் சரீரத்தில் பெலவீனராயிருந்தும் உயர்ந்த மனத்திறனையும் ஆழ்ந்த ஞானத்தையும் பெற்றிருந்தார்.
சீகன்பாலிற்கு பக்தி நிறைந்த தாயார் இருந்தார்கள். அவர்கள் மரணப்படுக்கையில் கூறின வார்த்தைகள் இவைகளே: "என் அருமை குழந்தைகளே! திருமறையை ஆராய்ந்து பாருங்கள், அவற்றின் ஒவ்வொரு பக்கங்களையும் என் கண்ணீரால் நனைத்திருக்கின்ற படியால் நீங்கள் அதில் பொக்கிஷத்தைக் காண்பீர்கள்." சீகன்பால்க் அவ்வார்த்தைகளை மறவாது திருமறையைக் கருத்தாய் கற்று வந்தார். சீகன்பால்க்கின் தாயார் இறந்த இரண்டு வருடத்தில் அவரது தகப்பனாரும் இறந்துவிட்டார். இன்னும் ஒரு வருடத்தில் அவரது சகோதரிகளில் ஒருவரும் மரித்துப்போனார்கள். தமது குடும்பத்தில் தொடர்ந்து நிகழ்ந்த இந்த துக்க சாகரம் அவரது மனதையும் தொடர்ந்து பாதித்தது. விரைவில் திறமையையும் இறை இயலையும் கற்றுக்கொள்ள கல்லூரிச் சேர்ந்தார்.
மனந்திரும்புதலின் அனுபவம்:
பால்னிட்ஸில் லத்தின் பள்ளிப்படிப்பை முடித்தவுடன் சீகன்பால்க் கோயர்லிட்ஸில் தனது 12-ம் வயதில் உயர்நிலை படிப்பைத் தொடர்ந்தார். ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நற்செய்தி சார்பான மறைமெய்மை சார்ந்த (Evangelical Mysticism) வட்டத்துக்குள் அறிமுகமானார். அவர் திருமறையைத் தொடர்ந்து படித்ததினாலே மறைமெய்மைக் கொள்கையினால் முற்றிலும் இழுக்கப்படாமல் உணர்ச்சி வசப்படும் அனுபவத்துக்கும் வேதாகம அறிவுக்கும் சமநிலைத் தந்து இரண்டையும் தனக்கு முக்கியமானதாய் வைத்திருந்தார். நற்செய்தி சார்பான மரைமெய்மை (Mysticism) அனுபவம் அவரை கடவுளைத் தேதும்படிச் செய்து சில மாதங்களுக்குப் பிறகு இரட்சிப்பின் அனுபவத்தைப் பெற உதவியது. அவருக்குள் ஓர் அற்புதம் நிகந்தது. அதன் விளைவாக அவரது வாழ்வில் அடிப்படை மாற்றம் தோன்றலாயிற்று. இந்த மாற்றத்திற்கு பிறகு சாட்சி பகர உந்துதலும் மிஷனரி அருட்பணியில் ஆர்வமும் அவரில் எழுந்தது.
கல்வியும் மிஷனரிப் பணி ஆயத்தமும்
1703 ல் இறைஇயலில் உயர்கல்வி பெற சீகன்பால்க் ஹாலே பல்கலைகழகம் வந்து சேர்ந்தார். பிலிப் ஸ்பென்னர் மற்றும் ஆகஸ்ட் பிராங்கே (August Franகெ) என்பவர்களின் நூற்களால் மிகவும் கவரப்பட்டார். நவீன மிஷனரி இயக்கம் தோன்ற காரணமாயிருந்த பக்தி இயக்கத்திற்கு தந்தை என்று அழைக்கப்படுபவர் இந்த ஸ்பென்னர் தான். பக்தி இயக்கம் 17ம் நூற்றாண்டில் ஸ்பென்னரால் ஜெர்மனியில் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. பிராங்கேயின் முயற்சியால் ஹாலே பல்கலைக்கழகம் பக்தி இயக்கத்தின் கல்வி மையமாகத் திகழ்ந்தது.
ஹாலேயில் கல்வி பயின்ற நாட்களில் சீகன்பால்க் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தார். தனது சரீர பலவீனத்தைக் குறித்து குறிப்பிடுகையில் "நான் எங்கிருந்தாலும் என் நேசக் சிலுவை என்னைப் பின் தொடருகிறது" என்பார். இருப்பினும் அவர் அனுபவித்திருந்த இயேசு அருளிய சுவிசேஷத்தின் பெலன் அவரது எல்லாச் சரீர பெலவீனங்களிலிருந்தும் அவரைத் தூக்கி நிறுத்தியது. உண்மையிலேயே இறையியல் பயிற்சியின் கடுமையான படிப்பிற்கு ஈடுகொடுக்க அயராது உழைத்தார். பரிசுத்த வேதாகமத்தைச் சலிப்பின்றிப் படித்தார். நல்ல முறையில் எபிரேய மொழியைக் கற்றார். மற்றவர்களுக்கு போதிக்கிற தான் ஆகாதவனாகாதபடி தன்னை காத்துக்கொள்ள அனுதினமும் ஜெபித்து தன் வாழ்க்கையைச் சீரமைத்துக் கொண்டார். அவருக்கிருந்த சரீர பெலவீனம் அவர் கருணையுடனும் மன பணிவுடனும் வாழ பெருந்துணைப் புரிந்தது.
மிஷனரிப் பணி அழைப்பு
சீகன்பால்க்கின் இறையல் பயிற்சி நாட்களில் திருச்சபை போதக அருட்பணிக்குப் பல இடங்களிலிருந்து அழைப்புகள் வந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால் மிஷனரி அருட்பணியில் அவர் கொண்டிருந்த பேராவலும் அதற்கு அவர் செய்த அர்ப்பணிப்பும் மற்ற பணிகளின் அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்ளாது மறுப்பு செய்ய உதவின.
நான்காம் பிரடெரிக் மன்னை தென்னிந்தியக்குடி அமைப்பிற்கு மிஷனரிகளை அனுப்பி கிறிஸ்தவரல்லாதோர் மத்தியில் அருட்பணியாற்றிட பேராவல் கொண்டிருந்தார். இளைஞனாய் ஹாலேயில் இறைஇயல் பயின்றுக் கொண்டிருந்த சீகன்பால்கிற்கு மிஷனரி அழைப்பு மன்னர் சார்பில் அளிக்கப்பட்டது. உண்மையில் இந்த அழைப்பினால் அவர் இறைஇயல் கல்வியை அப்போது தான் ஆரம்பித்திருந்ததாலும் அவரது உடல்நிலை மோசமாயிருந்ததாலும் அவரது வாலிபம் மிஷனரி அழைப்பை ஏற்றுக் கொள்ள முதலில் தயாராக இல்லை. அவர் மிஷனரி அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்ளச் சற்று தயக்கம் காட்டியதற்கு காரணமே அவரால் மிஷனரி பணியை நன் முறையில் நிறைவேற்ற முடியாது என்ற எண்ணமே தவிர அது தீர்வான மறுப்பில்லை. பின்னர் அந்த அழைப்பை தூர தேசத்தில் அருட்பணி செய்யும் படியாக இறைவனே தந்த அழைப்பாக எண்ணி அதனை ஏற்றுக் கொண்டார். சீகன்பால்க்கின் பெயரும் ஹென்றி புளுட்சோவின் பெயரும் டென்மார்க்கிலுள்ள கோப்பனேகனுக்கு அனுப்பப்பட்டது. அரசாணையின்படி இந்த இரு இறைஇயல் மாணவர்களும் லூத்தரன் பேராயரால் குரு அபிஷேகம் பண்ணப்பட்டனர். பின்னர் அரச குடும்பத்தினர் இவர்கள் இருவரையும் சிறப்பு விருந்தினராக அரச மாளிகைக்கு அழைத்தனர்.
அப்போஸ்தலர் நடபடிகளின் நூலின் அடிப்படையில் ஓர் சிறப்பு செய்தியை மன்னரின் குடும்பத்திற்கு சீகன்பால்க் அளித்தார். அந்த நாள் முதல் அரச குடும்பத்துடன் மிகுந்த நட்பு ஏற்பட்டது. அவரது மரணம் வரை அந்த நட்பு தொடர்ந்தது. பல தேசங்களைக் குறித்து சிந்தித்தப் பின்னர் இந்தியாவிற்கு மிஷனரிகளை அனுப்ப பிரடெரிக் மன்னர் தீர்மானித்தார். புளூட்சோ, சீகன்பால்க்கை விட சற்று திறமை குறைந்தவராகயிருந்தபடியால் அவர் பின்னணியில் தான் செயல்பட்டார். இருப்பினும் இவ்விருவரும் ஒன்றுபட்டு ஒரு நல்ல மிஷனரி அணியாகத் திகழ்ந்தனர்.
தரங்கம்பாடி வருகை
இளம் மிஷனரிகளான சீகன்பால்க்கும் புளுட்சோவும் 1706ம் ஆண்டு ஜூலை 6ம் நாள் தமிழ்நாட்டின் காயிதேமில்லத் மாவட்டத்திலுள்ள தரங்கம்பாடி வந்து சேர்ந்தனர். தரங்கம்பாடியில் டென்மார்க் குடியமைப்பு ஆளுநரும் மற்றும் ஐரோப்பிய போதகர்களும் மிஷனரிகளுக்கு நல்வரவு அளிக்கவில்லை. தரங்கம்பாடிக்கு வர அனுமதியாமல், மூன்று நாட்கள் கப்பலில் தங்கும் நிர்பந்தத்தை ஆளுநர் ஏற்படுத்தினார். பட்டணத்திற்குள் வந்த பிறகும் சந்தைவெளியில் பலமணிநேரம் கொளுத்தும் வெயிலில் அதிகாரிகளால் கைவிடப்பட்ட நிலையில் எங்கே தங்குவதென திகைத்து நின்றனர். அவர்களை யாரும் சட்டை பண்ணவில்லை.
அனைத்து சூழ்நிலைகளும் அவர்களுக்கு எதிராய் செயல்பட்டன. டென்மார்க் அரசனால் அனுப்பப்பட்ட ஒற்றர்கள் என்று மக்கள் இவர்களை சந்தேகிக்கலாயினர். ஆனால் அதைரியப்படாது இந்தியாவில் சீர்திருத்த திருச்சபை முதல் மிஷனரிகள் அனைத்து பிரச்சனைகளையும் துன்பங்களையும் சகித்தனர். பின்னர் அடிமைகளாக எண்ணப்பட இந்திய ஏழை எளிய மக்கள் வாழும் பகுதியில் சென்று தங்கினர். மனிதனால் கைவிடப்பட்டும் தேவனால் நெகிழப்படவில்லை
இந்த கொடூர எதிர்ப்புகள் மத்தியிலும் தனது அருட்பணியாளருக்கு உதவி செய்ய ஆண்டவர் ஆயத்தப்படுத்தி வைத்திருந்தார். அவர்கள் படகிலிருந்தபோது முதலியப்பா என்ற இந்திய இளைஞன் அவர்களுக்கு உதவியாயிருக்க முன் வந்தான். அத்துடன் இராணுவத்தில் பணியாற்றிய ஜெர்மானிய படைவீரர் அவருக்கு பக்கபலமும் பண உதவியும் அளிக்க முன் வந்தனர். விரைவில் வெகு விமரிசையாக சீகன்பால்க் தன் மிஷனரிப்பணியை ஆரம்பித்தார்.
இந்திய குழந்தைகளுக்கு தங்கும் வசதி கொண்ட பள்ளிகூடம் நிறுவினார்:
இந்திய அடிமைகளோடு மிஷனரிகள் வாழ்ந்தபடியால், அவர்கள் மத்தியில் தங்கள் முதல் அருட்பணியை ஆரம்பித்தனர். குடியமைப்பில் வாழ்ந்த ஐரோப்பியர்களின் இல்லங்களில் பணியாற்றிய இம்மக்களின் ஏழ்மை சீகன்பால்க்கை மிகவும் ஈர்த்தது.
முதல் மிஷனரிப் பள்ளி இந்த அடிமை மக்களின் குழ்ந்தைகளுக்காக ஆரம்பமாயிற்று. ஜெர்மானியில் பிராங்கே என்பவரின் மாதிரியைப் பின்பற்றி அநாதை குழந்தை காப்பகத்தை ஏற்படுத்தினார். இந்த அடிமைக் குழந்தைகளை அவர்களது ஐரோப்பிய காப்பாளரிடம் கிரயம் கொடுத்து வாங்கி பின்பு திருமுழுக்கு கொடுத்து கிறிஸ்தவ நெறிப்படி வளர்ந்து வந்தார். இந்த இளஞ் சிறுவர்களுக்கு கல்வி புகட்டி, பயிற்சி அளித்து வருங்கால நற்செய்திப் பணிக்கு பயன்பதுத்த வேண்டும் என்பதே அவர் திட்டம்.
இந்திய கிறிஸ்தவர்களுக்காக கட்டிய முதல் ஆலயம்:
இந்திய திருச்சபையின் எதிர்காலத்தைக் குறித்து பெரும் எதிர்பார்ப்பு சீகன்பால்க்குக்கு இருந்தது. அவரது அருட்பணி பலனளித்து 1707-ல் ஆண்டு மே 12-ம் நாள் போர்த்துகீசிய மொழி பேசும் 5 இந்தியர்கள் இயேசுவை இரட்சகராக அறிக்கைப் பண்ணி, திருமுழுக்குப் பெற்று இயேசுவில் தங்களுக்கிருந்த மகிழ்ச்சியை அறிக்கையிட்டனர். விரைவில் தங்களுக்கென ஒரு ஆலயம் கட்ட வேண்தியதின் தேவையை உண்ர்ந்தனர். அவர்கள் ஐரோப்பியர் ஆலயங்களில் உட்காரத் தயங்கினர். இந்தியருக்கென தனி ஆலயம் அமைக்கும் திட்டத்தை வெகுவாய் ஆட்சேபித்து, ஆலயம் கட்ட இடம் தர ஐரோப்பிய ஆளுநர் மறுத்தார்.
இருப்பினும் ஆதரவு இல்லாமையால் ஆலயம் கட்டும் திட்டம் நின்று விடவில்லை. விரைவிலேயே ஓர் இடம் கிடைத்து ஆலயம் எழுப்பப்பட்டது. ஆலயம் கட்ட பணம் குறைவு பட்ட போது மிஷனரிகள் தங்கள் சம்பளத்தில் பகுதியை கொடுத்தும் ஸ்தல மக்கள் உதவி செய்தும் ஆலயம் கட்டி முடிக்கப்பட்டது. 1707-ம் ஆண்டு 14-ம் நாள் இந்திய கிறிஸ்தவர்கள் பேரானந்திக்க ஆலயம் பிரதிஷ்டைச் செய்யப்பட்டது. பின்னர் கிறிஸ்தவர்கள் பெருகிய போது இந்த ஆலயம் புதுப்பிக்கப்பட்டு புது எருசலேம் என்ற பேராலயமாக 1717-ம் ஆண்டு பிரதிஷ்டைச் செய்யப்பட்டது. இதுவே இன்றும் லூத்தரன் திருச்சபையினரால் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது.
கிராமத்தாருக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப்பட்டது:
கிறிஸ்தவரல்லாத இந்தியர்களுக்கு நற்செய்தியை அறிவிப்பதில் சீகன்பால்கிற்கு மிகுந்த ஆவலும் வாஞ்சையும் இருந்தது. இவர்கள் எவ்வித பயமும் கவலையுமின்றி தங்கள் இறைவணக்கத்தைச் செய்து வந்தனர். இவர்களுக்கு நற்செய்தியை திறம்பத அறிவிக்க தமிழ் மொழியையும் மக்களின் கலாச்சாரத்தையும் சீகன்பால்க் கற்றறிருந்து அவர்களின் உணர்வுகளையும் கண்ணோட்டத்தையும் நன்கு புரிந்து கொண்டார்.
சீகன்பால்க் தனது நேரத்தை மொழி கற்றல், திருமறை மொழியாக்கம், குழந்தைகள் காப்பகம் மற்றும் பள்ளியை பராமரிதல் போன்றவற்றிற்கு செலவழித்ததோடு தூர இடங்களில் காணப்பட்ட கிராமங்களுக்கும் சென்று நற்செய்தியை பிரசங்கிக்கவும் செய்தார். சென்னைக்கும் கடலூருக்கும் அவர் விஜயம் செய்தபோது கிராமங்களைச் சந்தித்து வழியில் நற்செய்தியை பிரசங்கித்து வந்தார். நற்செய்தியை அந்தணர்களோடு விவரித்தும் தாழ்ந்த ஜாதியினருக்கு அறிவித்தும் வந்தார். போதுமான ஆன்மீக வழிநடத்துதல் இல்லாமலிருந்த கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்கள் மத்தியிலும் தனது அருட்பணியைச் செய்தார்.
Friday 9 September 2011
எலிசபெத் ஃப்ரை - மிஷனெரி வரலாறு
எலிசபெத் ஃப்ரை (1780-1845)
சிறைக் கைதிகளின் மிஷனெரி (1789-1845)
சிறைக் கைதிகளின் மிஷனெரி (1789-1845)
குற்றம் செய்ததால் பிடிக்கப்பட்டு, தண்டனை கிடைத்ததால் அடைக்கப்பட்டு, சிறைச் சாலையில் காலங்களைக் கழிப்பவர்களை சமூகம் பொருட் படுத்துவதில்லை. ஆனால் சர்வவல்ல தேவனாகிய கர்த்தர் அவர்களை மறப்பதில்லை. இன்று சிறை ஊழியம் பல நாடுகளிலும், பல சபைகளிலும் தொடர்ந்து நடத்தப்ப்ட்டு வரும் உன்னத ஊழியம். அவைகள் எல்லாவற்றுக்கும் முன்னோடியாய்த் திகழ்வது எலிசபெத் ஃப்ரை ஆரம்பித்த ஊழியமே.
இங்கிலாந்து நாட்டில் மிகவும் செல்வாக்குள்ள குடும்பத்தில் பிறந்த எலிசபெத் வாலிபப் பருவத்தில் இயேசுவை ஏற்றுக் கொண்டார். நார்விக் பட்டணத்தில் தன்னுடைய ஊழியத்தைத் துவக்கினார். ஆரம்பத்தில் நார்விக் நகரின் ஏழை எளியவர்களைச் சந்தித்து அவர்களுக்கு வேதாகமத்தைக் கற்றுக் கொடுப்பதும், ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு ஞாயிறு பாட சாலை நடத்துவதும் அவருடைய ஊழியமாக இருந்தது. “குவேக்கர்ஸ்” என்னும் சபைப்பிரிவைச் சேர்ந்தவர் இவர்.
திருமணமான பின்பு எலிசபெத் ஃப்ரை எஸ்ஸெக்ஸ் என்னும் நகரில் ஊழியத்தைத் தொடர்ந்தார். சுகவீனர்களைப் பராமரிக்கவும். சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கவும் துவங்கினார். ஆனால் அந்த ஊழியத்தில் திடீரென ஒரு திருப்பம் ஏற்பட்டது.
19-ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் நியூகேட் என்று அழைக்கப்ப்டும் சிறைச்சாலையில் சீர்கெட்ட நிலைமைகள் இருப்பதாக அறிந்த எலிசபெத் உடனே செயல்பட ஆரம்பித்தார். நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட பெண் கைதிகள் மிகச்சிறிய அறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருந்தனர். எவ்வித சுகாதாரமும் இல்லாமல் அழுக்கிலும், பயங்கரக் குளிரிலும் அவர்கள் வாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டவுடன், எலிசபெத் நகரத்தின் மேலதிகாரிகளைத் தொடர்பு கொண்டார். அதுவரை கைதிகளைப் பற்றிய அக்கறை யாருக்குமே இல்லை. நாளடைவில் எலிசபெத்தின் கோரிக்கைகள் கேட்கப்பட்டது. சிறைச்சாலையின் நிலைமையில் மாறுதல்கள் ஏற்படத் தொடங்கின.
ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், மாலையிலும் குறித்த நேரத்தில் ஜெபமும், வேத வாசிப்பும் நடத்தப்பட்டது. தையற் கல்வியும் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டது. இதுவரை வாழ்வை விரக்தியுடன் கழித்த கைதிகள் தையற் தொழிலில் ஆர்வமுடன் ஈடுபட்டனர். அதில் கிடைத்த வருமானம் அவர்களை நேர்மையுடனும், சுய மரியாதையுடனும் நடக்க உதவியது.
எலிசபெத் ஃப்ரை செய்த மற்றுமொரு முக்கிய சீர்திருத்தம் உண்டு. அந்த நாட்களில் லண்டன் நகரிலிருந்து கைதிகளைக் கப்பலில் ஏற்றி வெகு தூரத்தில் இருக்கும் ஆஸ்திரேலியா நாட்டிலுள்ள சிறைகளுக்குக் கொண்டு போய் விடுவது வழக்கம். அப்படிக் கொண்டு போகும் போது பெண் கைதிகளை அதிகாரிகள் மிகவும் ஈனமாக நடத்தினார்கள். நீண்ட கடல் யாத்திரையின்போது கூட கைதிகளின் விலங்குகளைக் கழற்றவில்லை. நோயுள்ளோருக்கு எந்தவித மருத்துவ சிகிட்சைகளையும் அளிக்கவில்லை. ஆஸ்திரேலியாவை அடைந்த பின்பும் கைதிகள் அடிமைகளாகவே வாழ்ந்தனர்.
இவைகளை அறிந்த எலிசபெத் ஃப்ரை அரசாங்க அதிகாரிகளிடம் முறையிட ஆரம்பித்தார். அவருடைய விடாமுயற்சியினால், மேலே கூறப்பட்ட கொடுமைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டன.
நியூகேட்டில் ஆரம்பித்த சிறை சீர்திருத்தங்கள் விரைவில் நாட்டிலுள்ள மற்ற சிறைச்சாலைகளிலும் வலியுறுத்தப்பட்டது.
எலிசபெத் ஃப்ரையின் கனிந்த இதயத்தைக் கைதிகள் கண்கூடாகக் கண்டனர். ஒவ்வொரு தடவையும் கைதிக் கப்பல்கள் இங்கிலாந்திலிருந்து புறப்படும்போது, எலிசபெத் அங்கு சென்று எல்லாருக்கும் ஆளுக்கு ஒரு வேதாகமமும், கம்பளி உடைகள் பின்னுவதற்கு வேண்டிய நூல்களையும், ஊசிகளையும் கொடுத்து அன்புடன் வழியனுப்பிவிட்டு வருவார். இப்படி ஒன்றிரண்டு தடவைகள் அல்ல, 25 வருடங்களாக ஊழியம் செய்தார்.
பெண்கள் அதிகமாக வெளியே செல்வதை சமுதாயம் விரும்பாத காலக் கட்டத்தில் எலிசபெத் ஃப்ரையைத் துணிச்சலுடன் செயல்பட வைத்தது, கர்த்தர் மீது அவர் வைத்த அளவற்ற அன்பும், பயனுள்ள சேவையைச் செய்ய வேண்டும் என்ற உறுதியும் தான். அவரை அவ்வாறான ஊழியத்திற்கு அழைப்பித்தது.
கட்டுண்டவர்களை விடுதலையாக்க வந்த கர்த்தராகிய இயேசுவை காவலில் அடைக்கப்பட்டவர்களுக்கு நாம் அறிவிக்கும்போது, ‘காவலில் இருந்தேன், என்னைப் பார்க்க வந்தீர்கள்’ என்று சொல்லி மகிழுவார்.
சிறை ஊழியங்களுக்காக ஜெபிப்போம்!
அகில உலகுக்கு எலிசபெத் ஃப்ரை ஒரு சிறை சீர்திருத்தக்காரர் என்று மட்டுமே தோன்றினாலும் கிறிஸ்தவ வட்டாரத்தில் அவர் சிறைக் கைதிகளின் மிஷனெரி என்றே கருதப்படுகிறார்.
இங்கிலாந்து நாட்டில் மிகவும் செல்வாக்குள்ள குடும்பத்தில் பிறந்த எலிசபெத் வாலிபப் பருவத்தில் இயேசுவை ஏற்றுக் கொண்டார். நார்விக் பட்டணத்தில் தன்னுடைய ஊழியத்தைத் துவக்கினார். ஆரம்பத்தில் நார்விக் நகரின் ஏழை எளியவர்களைச் சந்தித்து அவர்களுக்கு வேதாகமத்தைக் கற்றுக் கொடுப்பதும், ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு ஞாயிறு பாட சாலை நடத்துவதும் அவருடைய ஊழியமாக இருந்தது. “குவேக்கர்ஸ்” என்னும் சபைப்பிரிவைச் சேர்ந்தவர் இவர்.
திருமணமான பின்பு எலிசபெத் ஃப்ரை எஸ்ஸெக்ஸ் என்னும் நகரில் ஊழியத்தைத் தொடர்ந்தார். சுகவீனர்களைப் பராமரிக்கவும். சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கவும் துவங்கினார். ஆனால் அந்த ஊழியத்தில் திடீரென ஒரு திருப்பம் ஏற்பட்டது.
19-ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் நியூகேட் என்று அழைக்கப்ப்டும் சிறைச்சாலையில் சீர்கெட்ட நிலைமைகள் இருப்பதாக அறிந்த எலிசபெத் உடனே செயல்பட ஆரம்பித்தார். நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட பெண் கைதிகள் மிகச்சிறிய அறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருந்தனர். எவ்வித சுகாதாரமும் இல்லாமல் அழுக்கிலும், பயங்கரக் குளிரிலும் அவர்கள் வாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டவுடன், எலிசபெத் நகரத்தின் மேலதிகாரிகளைத் தொடர்பு கொண்டார். அதுவரை கைதிகளைப் பற்றிய அக்கறை யாருக்குமே இல்லை. நாளடைவில் எலிசபெத்தின் கோரிக்கைகள் கேட்கப்பட்டது. சிறைச்சாலையின் நிலைமையில் மாறுதல்கள் ஏற்படத் தொடங்கின.
ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், மாலையிலும் குறித்த நேரத்தில் ஜெபமும், வேத வாசிப்பும் நடத்தப்பட்டது. தையற் கல்வியும் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டது. இதுவரை வாழ்வை விரக்தியுடன் கழித்த கைதிகள் தையற் தொழிலில் ஆர்வமுடன் ஈடுபட்டனர். அதில் கிடைத்த வருமானம் அவர்களை நேர்மையுடனும், சுய மரியாதையுடனும் நடக்க உதவியது.
எலிசபெத் ஃப்ரை செய்த மற்றுமொரு முக்கிய சீர்திருத்தம் உண்டு. அந்த நாட்களில் லண்டன் நகரிலிருந்து கைதிகளைக் கப்பலில் ஏற்றி வெகு தூரத்தில் இருக்கும் ஆஸ்திரேலியா நாட்டிலுள்ள சிறைகளுக்குக் கொண்டு போய் விடுவது வழக்கம். அப்படிக் கொண்டு போகும் போது பெண் கைதிகளை அதிகாரிகள் மிகவும் ஈனமாக நடத்தினார்கள். நீண்ட கடல் யாத்திரையின்போது கூட கைதிகளின் விலங்குகளைக் கழற்றவில்லை. நோயுள்ளோருக்கு எந்தவித மருத்துவ சிகிட்சைகளையும் அளிக்கவில்லை. ஆஸ்திரேலியாவை அடைந்த பின்பும் கைதிகள் அடிமைகளாகவே வாழ்ந்தனர்.
இவைகளை அறிந்த எலிசபெத் ஃப்ரை அரசாங்க அதிகாரிகளிடம் முறையிட ஆரம்பித்தார். அவருடைய விடாமுயற்சியினால், மேலே கூறப்பட்ட கொடுமைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டன.
நியூகேட்டில் ஆரம்பித்த சிறை சீர்திருத்தங்கள் விரைவில் நாட்டிலுள்ள மற்ற சிறைச்சாலைகளிலும் வலியுறுத்தப்பட்டது.
எலிசபெத் ஃப்ரையின் கனிந்த இதயத்தைக் கைதிகள் கண்கூடாகக் கண்டனர். ஒவ்வொரு தடவையும் கைதிக் கப்பல்கள் இங்கிலாந்திலிருந்து புறப்படும்போது, எலிசபெத் அங்கு சென்று எல்லாருக்கும் ஆளுக்கு ஒரு வேதாகமமும், கம்பளி உடைகள் பின்னுவதற்கு வேண்டிய நூல்களையும், ஊசிகளையும் கொடுத்து அன்புடன் வழியனுப்பிவிட்டு வருவார். இப்படி ஒன்றிரண்டு தடவைகள் அல்ல, 25 வருடங்களாக ஊழியம் செய்தார்.
பெண்கள் அதிகமாக வெளியே செல்வதை சமுதாயம் விரும்பாத காலக் கட்டத்தில் எலிசபெத் ஃப்ரையைத் துணிச்சலுடன் செயல்பட வைத்தது, கர்த்தர் மீது அவர் வைத்த அளவற்ற அன்பும், பயனுள்ள சேவையைச் செய்ய வேண்டும் என்ற உறுதியும் தான். அவரை அவ்வாறான ஊழியத்திற்கு அழைப்பித்தது.
கட்டுண்டவர்களை விடுதலையாக்க வந்த கர்த்தராகிய இயேசுவை காவலில் அடைக்கப்பட்டவர்களுக்கு நாம் அறிவிக்கும்போது, ‘காவலில் இருந்தேன், என்னைப் பார்க்க வந்தீர்கள்’ என்று சொல்லி மகிழுவார்.
சிறை ஊழியங்களுக்காக ஜெபிப்போம்!
அகில உலகுக்கு எலிசபெத் ஃப்ரை ஒரு சிறை சீர்திருத்தக்காரர் என்று மட்டுமே தோன்றினாலும் கிறிஸ்தவ வட்டாரத்தில் அவர் சிறைக் கைதிகளின் மிஷனெரி என்றே கருதப்படுகிறார்.
இராபர்ட் மோரிசன் - மிஷனெரி வரலாறு
இராபர்ட் மோரிசன் 1782-1834பத்தொன்பதாவது நூற்றாண்டில் முதல் பாதியிலே சீனா தேசத்திற்கு மிஷனெரியாகச் சென்றவர் இராபர்ட் மோரிசன். கர்த்தரை உத்தமமாய்ப் பின்பற்றின வேதத்தின் காலேப் இந்த மலைநாட்டை எனக்குத் தாரும் என்று ஜெபித்ததுபோல உலகிலே அதிக கடினமான பணித்தளத்தை எனக்குத் தாரும். அங்கு உமக்கென்று ஊழியம் செய்வேன் என்ற மோரிசனின் ஜெபத்திற்கேற்ப, சுவிசேஷம் வெளிப்படையாகச் சொல்ல அதிகத் தடை இருந்த சீனா தேசத்தில், 25 வருடம் பணிபுரிந்து, பல கடின பாதைகளைக் கடந்து, சீன மொழியில் வேதத்தை முதலாவது மொழி பெயர்த்து அழியாத கிறிஸ்துவின் வார்த்தையை சீன மக்களின் கரத்தில் தந்தவர் மோரிசன்.
பிறப்பும் வளர்ப்பும்
1782-ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்து தேசத்தில் பிறந்த மோரிசன் எட்டுப் பிள்ளைகளில் கடைசி மகனாவார். தனது தந்தையின் காலணிகள் செய்வதற்கான மர அச்சுகளை உற்பத்தி செய்யும் கம்பெனியில், சிறு வயதிலிருந்தே உதவி வந்தார் மோரிசன். தேவ பக்தியுள்ள அவரது தந்தையின் மூலம் தனது ஓய்வு நேரத்தை வேதத்தைக் கற்பதில் செலவிட்டார். விளையாடுவதற்கு சிறிது நேரமே ஒதுக்கிவிட்டு, தனது சபைப் போதகரிடம் கிறிஸ்துவைக் குறித்தும் வேதப்பாடங்களை ஆராய்ந்து அறியவும் நேரம் செலவழித்தார்.
அழைப்பு
தனது 15-ம் வயதில், உண்மையான மனமாற்றம் அடைந்து கிறிஸ்துவுக்குள் அனுதினமும் வளர ஆரம்பித்தார். சில மிஷனெரி ஸ்தாபனங்களின் மாத பத்திரிக்கைகளை வாங்கி வாசிக்கும்போது, இயேசுவைப் பற்றி அறியப்படாத வெளிநாட்டவர்களுக்கு சுவிசேஷம் சொல்ல வேண்டும் என்ற வாஞ்சை அவருக்கு ஏற்பட்டது. தானும் ஒரு மிஷனெரியாகச் செல்லவேண்டும் என்ற பாரம் அனுதினமும் அவரை உந்தித்தள்ள, தனது தரிசனத்தை குடும்பத்தினரிடம் பகிர்ந்து கொண்டார். ஆனால் அவரது தாயாரோ தான் உயிருடன் இருக்கும் வரை வெளிநாட்டிற்கு எங்கும் மோரிசன் போகக்கூடாது என்பதில் அதிக உறுதியுடன் இருந்தார். தேவனின் வேளைக்காக காத்துக்கொண்டு, ஜெபித்துக் கொண்டே இருந்தார் மோரிசன். அவரது 20-வது வயதில் அவரது தாய் அதிக சுகவீனப்பட்டு மரிக்கும் தருவாயில் இருந்ததால், தாயை அன்புடன் கவனித்து, அவரது கடைசி நாட்களில் கூட இருக்க கிடைத்த வாய்ப்பை நினைத்து தேவனைத் துதித்தார். 1802-ம் ஆண்டு அவரது தாயார் மரித்துப் போனார்.
தாயின் மரணத்திற்குப் பிறகு, இங்கிலாந்து சென்று, 2 வருடம் மிஷனெரிப் பயிற்சி பெற்றார். லண்டன் மிஷனெரி சங்கத்திற்கு விண்ணப்பித்தபோது, இவரை தங்களது மிஷனெரியாக ஏற்றுக்கொண்டனர். அதிக சந்தோஷமடைந்த மோரிசன், தனது குடும்பத்தினருக்கு இதை அறிவித்தபோது, இங்கிலாந்து தேசத்திலே ஊழியத்திற்கான அதிக வாய்ப்புகள் இருக்கும்போது, அந்நிய தேசத்தில்போய் உன் வாலிப வாழ்வை ஏன் வீணாக்கவேண்டும்? என்று சோர்வடையச் செய்தனர். எனினும், தனது ஊழிய அழைப்பில் மோரிசன் உறுதியாய் நின்றார். சீன தேசத்தைக் குறித்து பாரத்தைப் பெற்ற மோரிசன் அதற்காக ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தபோது, லண்டன் பட்டணத்திலே சீன மொழியைக் கற்க ஒரு வாய்ப்பை ஆண்டவர் தந்தார். லண்டன் மிஷனெரி ஸ்தாபனமும் இவருடன் சீனா செல்ல, ஏற்ற சக ஊழியர் கிடைக்கும் வரை காத்திருக்க சொன்னது. 1807-ம் ஆண்டு வரை சரியான சக ஊழியர் கிடைக்காது போனதால் இவரைத் தனியாகவே சீன தேசத்திற்கு அனுப்ப தீர்மானம் எடுக்கப்பட்டது.
கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி இவரை கப்பலில் பயணம் செய்யவும், சீன தேசத்தில் குடியேறவும் அனுமதி தர மறுத்தது. எனவே முதலில் அமெரிக்க தேசம் சென்று அங்குள்ள மாநிலச் செயலாளரான ஜேம்ஸ் மாடிசனிடம் ஒரு அறிமுகக் கடிதம் பெற்றுக்கொண்டு, அமெரிக்கக் கப்பலில் சீன தேசத்திற்கு புறப்பட்டார்.
ஏழு மாதப் பிரயாணத்திற்குப் பிறகு 1807-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் சீனாவிலுள்ள கேன்டன் என்ற பகுதிக்கு வந்து சேர்ந்தார். கேன்டனில் இருந்த அமெரிக்கக் கவுன்சில் இவரை ஏற்றுக்கொண்டது. ஆனால் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியர் இவரை சந்தேகக்கொண்டு கண்காணிக்க ஆரம்பித்தனர். ஏனெனில் அந்நாட்களில் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியர் சுவிசேஷம் சொல்வதற்கு முற்றிலும் தடைசெய்து, வியாபாரத்தில் மட்டும் கவனத்தை செலுத்தினர். எனவே மோரிசனுக்கு சீனா மொழியைக் கற்பது கூட அதிக ரகசியமாகக் செய்யப்பட வேண்டியதாயிற்று. சக ஊழியர் கூட இல்லாதது, அதிக தனிமையை உணரவைத்தது. வீட்டிலிருந்தும் கடிதத் தொடர்பே இல்லாதது, அவரை அதிகம் சோர்வுறச் செய்தது. தனது நண்பனுக்கு அவர் எழுதிய கடிதத்தில் நேற்று உன்னிடமிருந்து நான் பெற்ற இரண்டாவது கடிதம். ஆனால் இதுவரை நான் 200 கடிதங்கள் எழுதியுள்ளேன். என் கடிதங்களைப் பெற்ற அனைவரும் அதிக வேலைப் பளுவினால் எனக்குக் கடிதம் எழுத இயலவில்லை போலும் என்கிறார்.
சுவிசேஷத்தை வெளிப்படையாகப் பிரசங்கிக்கக்கூடாது என்ற தடை கேன்டனில் இருந்த போதும், மோரிசன் தனது நேரத்தை வீணடிக்கவில்லை. இரண்டு ரோமன் கத்தோலிக்க நண்பர்களைக் கண்டுபிடித்து அவர்களிடம் சீன மொழியைக் கற்றுக்கொள்ளச் சென்றபோது. அவர்கள் ஒப்புதல் தெரிவித்தபோதும், உமக்கு எங்கள் மொழியைச் சொல்லி தருவதால் எங்கள் உயிருக்கு ஆபத்து உண்டு. அதிகாரிகள் எங்களைக் கைதுசெய்து கொடுமைக்கு ஆளாக்குவதற்கு முன், நாங்களே எங்களை மாய்த்துக்கொள்ள எப்போதும் விஷம் வைத்து உள்ளோம் என்றனர். இவர்களிடம் ஜெபத்துடன் மொழியை நன்கு கற்றுக் கொண்டு முதலில் சீன அகராதியை உண்டு பண்ணி ரகசியமாக வேதத்தையும் மொழி பெயர்க்கலானார்.
கேன்டன் வந்து 18 மாதத்திலே சீன மொழியில் அகராதியை ஆயத்தம்பண்ணி, தந்த மோரிசனை கிழக்கிந்திய கம்பெனியார் பாராட்டி அவருக்கு மொழிபெயர்ப்பாளர் என்ற பதவியைத் தந்து மாத வருமானமும் தர முன்வந்தனர்.
குடும்ப வாழ்வு
சீன தேசத்தில் வாழ்ந்து வந்த இங்கிலாந்து மருத்துவரின் மகளான மேரி மார்டேனை திருமணம் புரிந்தார். சீனா தட்பவெப்ப சூழ்நிலையில் மேரி அதிக சுகவீனமடைந்து, 1815-ம் ஆண்டு, தனது இரண்டு சிறு குழந்தைகளுடன் இங்கிலாந்து போக நேர்ந்தது. அதிகமான வேதனையுடன் அவர்களுக்கு பிரியா விடை கொடுத்தனுப்பிய மோரிசன், தன்னுடைய முழு நேரத்தையும் ஊழியத்தில் செலவிட்டார். ஆறு வருடப் பிரிவுக்குப் பிறகு மேரியும் பிள்ளைகளும் 1821-ம் ஆண்டு சீனா வந்தபோதிலும் சிறிது நாட்களிலே மேரி சுகவீனமடைந்து மரித்துப்போனார். 9 வயது மகள் ரெபேக்காவும், ஏழு வயது மகன் ஜாணும் மறுபடியும் இங்கிலாந்து தேசத்திற்குக் கல்விக்காக அனுப்பி வைக்கப்பட்டனர். குடும்ப வாழ்வில் பல கஷ்டங்களையும், மனவேதனையையும் அனுபவித்த மோரிசன், பிள்ளைகள் போனபிறகு, தனிமையில் வேதத்தை மொழிபெயர்ப்பதில் முழு கவனத்தையும் செலுத்தினார்.
சீன மொழியில் அவரது அறிவுத்திறன் வெகுவாக விருத்தியடைந்தது. சுவிசேஷத்திற்கு சீனாவில் முதல் மிஷனெரியாக இவர் கருதப்பட்டாலும் பகிரங்கமாக சுவிசேஷம் சொல்ல முடியவில்லை. ஊழியத்தின் முதல் விசுவாசி பட்டம், ஊழியம் ஆரம்பிக்கப்பட்டு, ஏழாவது வருடமே கிடைத்தது. மனித நடமாட்டம் இல்லாத இடத்தில், சீன அதிகாரிகள், பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளின் கவனத்தில் இல்லாத பகுதியில் அவர்களுக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுக்கப்பட்டது. சீனாவில் வாழ இடம் கிடைத்ததே கிழ்க்கிந்தியக் கம்பெனியரின் ஆதரவால்தான். கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியர் இவரது சுவிசேஷப்பணிக்கு அதிகத் தடையாக இருந்தனர்.
1815-ம் ஆண்டு, சீன மொழியில் புதிய ஏற்பாட்டை, மொழிபெயர்த்து, வெளியிட்டபோது, கம்பெனியர் மோரிசனை வேலை நீக்கம் செய்தனர். அதிகக் கவலையுற்ற மோரிசன் தேவனைப்பற்றிக் கொண்டு ஜெபித்தபோது, அவரது வேலை நீக்க உத்தரவு அமலாக்கப்படாமல், ரத்து செய்யப்பட்டது. மோரிசனின் சீனமொழி ஞானம் கம்பெனியருக்கு அவசியமாக இருந்தது.
கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியரின் அச்சுறுத்தலும், சீனாவிலிருந்த ஒருசில கிறிஸ்தவர்களின் எதிர்ப்பும், இவரது ஊழியத்திற்கு அதிகத் தடையாக இருந்தது. எனினும் 1824-ம் ஆண்டு வேதத்தை முழுவதும் சீன மொழியில் மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டார். இங்கிலாந்து தேசத்திற்கு விடுமுறைக்குச் சென்று, இரண்டு வருடம் அங்குள்ள பல பகுதிகளில் சீன தேசத்தின் தேவையை பகிர்ந்துகொண்டு, அதன் மூலம் மிஷனரியாக வர முன் வந்தவர்களுக்கு சீன மொழியை கற்றுக்கொடுத்தார். சீனப் பெண்கள் மத்தியில் கிறிஸ்து அறிவிக்கப்படவேண்டிய அவசியத்தை எடுத்துக் கூறி தனது வீட்டிலே ஊழிய வாஞ்சையுள்ள பெண்களுக்குச் சிறப்பு வகுப்புகளை நடத்தினார். அந்த வகுப்பில் பயின்ற அநேகர் பின் சீனாவிற்கு மிஷனெரியாகச் சென்றனர். அவர்களில் ஒருவர்தான் சீனா சென்ற மிஷனெரி மேரி அலடர்சே.
1826-ம் ஆண்டு மறுபடியும் சீனா வந்து, கேன்டன் பகுதியில் தனது பணியைச் செய்தார். சில கிறிஸ்தவ இலக்கியங்களையும் சீன மொழியில் மொழி பெயர்த்தார். இங்கிலாந்து, சீனா தேசத்திற்கு இடையேயுள்ள வியாபாரத் தொடர்புகளுக்கு மத்தியஸ்தராகப் பணி புரிந்தார். கம்பெனி வேலை, ஊழியம் என்று அதிக வேலைப் பளுவினால், பெலன் இழந்து, சுகவீனப்பட்டு 1834-ம் ஆண்டு மரித்துப்போனார். இவரது மரணத்திற்குப்பிறகு சில நாட்களிலே கிழக்கிந்திய கம்பெனியாரும், சின்ன அரசியல் நிலைமையினால் சீனாவைவிட்டு வெளியேற வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. சீனாவில் 25 வருடம் கடினமாகப் பணி செய்தும், சிலரை மட்டுமே கிறிஸ்துவுக்குள் வழிநடத்த முடிந்தபோதிலும், வேதத்தைச் சீன மொழியில் மொழிபெயர்த்து அழியாப்பணி செய்தார்.
சார்லட் எலியாட் - மிஷனெரி வரலாறு
சார்லட் எலியாட்
நான் பாவிதான் என்றாலும் நீர் மாசற்ற இரத்தம் சிந்தினீர்
இந்தப்பாடலை அறியாத கிறிஸ்தவர்கள் இருக்க முடியாது. இந்தப் பாடல், ஆத்தும இரட்சிப்பின் பாடல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மிகப் பெரிய தேவ ஊழியரான, பில்லி கிரகாம் அவர்கள், தன்னுடைய கூட்டங்களின் முடிவில், ஆத்துமாக்களை இரட்சிப்புக்கென்று அழைக்கும் போது இந்தப் பாடலை பாடி அழைப்பது வழக்கம்.
இந்தப் பாடலை எழுதியவர் சார்லட் எலியாட் (Charlotte Elliot) என்னும் அம்மையார் ஆவார். அவர் தனது 30 வயது வரை மிகவும், சந்தோஷமாய், எதைக் குறித்தும் கவலையில்லாதவராக, உற்சாகமானவராய், பாடிப் பறக்கும் பறவையைப் போல வாழ்ந்து வந்தார். அவர் 30 வயதை தாண்டிய போது, அவருக்கு ஒரு வியாதி வந்தது. அது அவரை படுக்கையை விட்டு எழுந்தரிக்க முடியாதபடி, அந்தப் பறவையின் காலை ஒடித்துப் போட்டதுப் போல படுக்கை கிடையாக்கிப் போட்டது.
அந்த அம்மையார் மனம் ஒடிந்துப் போனார்கள். தேவன் மேலும் உலகத்தில் உள்ள யாவர் மேலும் அவர்களுக்கு கோபம் வந்தது. சுயபரிதாபம் அவர்களைஆட்கொண்டது. அப்பொழுது அவருடைய தகப்பனார், தங்கள் குடும்ப உறவினரும் கர்த்தருடைய ஊழியரும் பாடகருமான டாக்டர், சீசர் மலான் (Dr. Caesar Malan) என்னும் ஊழியரை தங்களது வீட்டிற்கு அழைத்தார். அவர் வந்துப் பேசினால் மகளுடைய இருதயம் மாறும் என்று நினைத்தார். அதுப்போல, அந்த டாக்டரும் வந்து சார்லட்டிடம் பேசிய போது, அவர்கள் தன் இருதயத்திலுள்ள வெறுப்பை எடுத்துக் கொட்டினார்கள். தேவனைப் பற்றிக் குறை கூறினார்கள். அதைக் கேட்ட அந்த டாக்டர், ‘நீங்கள் மிகவும் களைத்து இருக்கிறீர்கள், வெறுப்பையும், கோபத்தையும் உள்ளடக்கி, சோர்ந்துப் போயிருக்கிறீர்கள்’ என்றுச் சொன்னார். அப்போது,சார்லட், ‘நான் சந்தோஷத்தை பெற்றுக் கொள்வதற்கு என்னச் செய்ய வேண்டும் என்றுக் கேட்டார்கள். அதற்கு டாக்டர், ‘நீங்கள் கிறிஸ்துவை ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும்’ என்றார். அப்போது அவர்கள், ‘நான் என்வாழ்வில் சில காரியங்கள் சரிசெய்ய வேண்டி உள்ளது. அவற்றை சரிசெய்தப் பிறகு நான் கிறிஸ்துவை ஏற்றுக் கொள்கிறேன்' என்றுக் கூறினார்கள். அதற்கு டாக்டர், ‘நீங்கள் இருக்கிற வண்ணமாகவே கிறிஸ்துவிடம் வாருங்கள், அவர் உங்களை ஏற்றுக் கொள்வார். மட்டுமல்ல, உங்கள் வெறுப்பு, கோபத்திற்கு பதிலாக, சந்தோஷத்தையும் சமாதானத்தையம் தருவார்’ என்றுக் கூறினார்.
அப்போதே அந்த அம்மையார், கிறிஸ்துவை ஏற்றுக் கொண்டு, அந்த நாளில்தானே இரட்சிக்கப்பட்டார்கள்.அன்றிலிருந்து அந்த நாளை தனது ஆவிக்குரிய பிறந்தநாள் என்று ஒவ்வொரு வருடமும்கொண்டாடினர்கள்.
பதினான்கு வருடங்கள் கழித்து, அவருடைய சகோதரன் ஒரு போதகராக இருந்தவர், அவர் ஏழையான ஊழியர்களின் பிள்ளைகளுக்கு, ஒரு பள்ளியை ஆரம்பிக்க விழைந்தார். ஆனால், அவருக்கு போதிய பண உதவி இல்லாததால், என்ன செய்வது என்று சார்லட்டிடம் கேட்டபோது, அவர்கள் ஒரு பாடலை எழுதி அதை வைத்து, நிதியை திரட்டலாம் என்றுக் கூறினார்கள். அப்போது அந்த சீசர் மலான் என்ற டாக்டர் சொன்ன ‘இருக்கிற வண்ணமாகவே கிறிஸ்துவிடம் வாருங்கள்’ என்றுச் சொன்ன வார்த்தைகளை, ஞாபகத்தில் வைத்து, இந்தப் பாடலை எழுதி, அதன் மூலம் பணத்தை திரட்டி, அந்தப் பள்ளியைக் கட்டினார்கள்.
சார்லட் தன் வியாதியிலிருந்து கடைசி வரை சுகமடையவில்லை என்றாலும், கடைசி வரை வீட்டிலேயே சிறைப்பட்டு இருந்தாலும் அவர்களுடைய இருதயம் தன் சிருஷ்டிகராகிய கர்த்தரை நித்தமும் துதித்து, அவர்கள், தன் தேவனிடத்தில் நேசத்தை வைத்திருந்தபடியால், 150 பாடல்களை இயற்றினார்கள். அவை ஆங்கில கிறிஸ்தவ வரலாற்றில், ஒரு எழுப்புதலை உருவாக்கிற்று என்பது உண்மை.
தங்கள் பெலவீனத்திலும் கர்த்தருக்கென்று பாடல்களை இயற்றி பாடிய அந்தக் கவிக்குயில், தனது 82ஆவது வயதில், நித்தியமான சுகத்தோடு, பெலவீனங்கள் மாறி தான் நேசித்த தேவனோடு என்றென்றும் வாழும்படி பறந்துச் சென்றது. ஆனால் அவர் இயற்றிய பாடல்கள் பல மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு இன்றளவும் பாடப்பட்டு வருகிறது. அல்லேலூயா!
நான் பாவிதான் மெய்யாயினும்
சீர் நேர்மை செல்வம் மோட்சமும்
உம்மாலே பெற்று வாழவும்
என் மீட்பரே, வந்தேன் வந்தேன்
Subscribe to:
Posts (Atom)